Okrutnie nudne dzieciństwo

Zauważyliśmy także inne zastosowania drugiej części górek, mianowicie przez dłuuugi, dłuuugi czas ćwiczyliśmy wytrwale na gałęziach. Już tłumaczę – 3 gałęzie były proste i dość cienkie, acz wytrzymałe i przypominały drążek. Uczyliśmy się więc różnych wymyków, fikołków, zawieszaliśmy się na nogach i układaliśmy przeróżne kombinacje. Najpierw na najmniejszej gałęzi, następnie zauważyliśmy dwie większe, na których potrzebne były większe umiejętności. Pamiętam, że zaczynając te nasze wygibasy drzewne potrafiłam tylko zrobić fikołek do tyłu na najmniejszej gałęzi. Potem zaczęłam zawieszać się na nogach. W końcu zebrałam się w sobie i zrobiłam fikołek/wymyk (nie wiem, jak to się nazywa) w przód, co było ogromnym powodem do dumy i pokazywałam go każdemu, a na przerwie w szkole mogłam się pochwalić swoimi umiejętnościami. Przeniosłam się następnie na wyższą gałąź i byłam już naprawdę ekspertem! Teraz jak tak o tym pomyślę, to pewnie ta najniższa gałąź jest tak niziutka, że sięga mi do kolan… Prawdę mówiąc nie wiem, bo nie byłam tam kilka dobrych lat… Chyba się wybiorę z czystej ciekawości. Właściwie wszystkie trasy pamiętam do dziś, każdy kamień i najprostsze drogi – ciekawe czy coś się zmieniło… Odkryliśmy również pewnego wieczora, kiedy robiło się już szaro, że kiedy pocieramy kamyczkami o największy głaz, lecą piękne iskry. Tym samym przez jakiś czas, kiedy robiło się szaro, biegliśmy tam i bawiliśmy się, że to nasza praca. Szybko się to znudziło, ale radości z każdej iskry było co nie miara!

Nie zawsze najmądrzej…

W 3. części owych górek było miejscami dość stromo, główną atrakcją było to, że robiliśmy tam sobie pułapki. Jakieś żyłki, dziury przykryte liśćmi – matko! Mogliśmy sobie poobcinać i połamać wszystko… Ale nie było to wtedy dla nas niebezpieczne – bynajmniej! W 4. i najmniejszej części było idealne miejsce na domek, jednak sąsiedzi widzieli nas tam niechętnie, a ta część była ich własnością. Czasami się nam udawało i mogliśmy sobie tam „pomieszkać”. Najlepsze w tym wszystkim, oprócz nielegalności, było to, że korzenie dwóch drzew tworzyły schody i wszystko wyglądało totalnie jak w domu.

Dzieci w szałasie schowane

Oprócz jedynego domku na drzewie były też szałasy! Pamiętam 3 z nich. Jeden w naszym sadzie, obok najgłębszego stawu, przy płocie, gdzie rośnie jabłoń z najlepszymi jabłkami. Nie pamiętam z czego robiliśmy ten szałas, ale wydaje mi się, że z pałek szerokolistnych (tak one się nazywają?), których było pełno w trzecim stawie. Drugi robiliśmy kilkakrotnie w dolnej części 2. górek. Trzeci zrobiłam z moją przyjaciółką z dzieciństwa w 3. części górek z czegoś, co rośnie przy rzekach, a co my nazywaliśmy bambusami… Miał on nieco szpiegowskie przeznaczenie i miło spędzałyśmy tam czas.

Z górki na pazurki

Zimą szukaliśmy wszelkich możliwych miejsc do jazdy na sankach. Najczęściej korzystaliśmy z 3 miejsc. Jednym z najbardziej znanych miejsc była górka u moich sąsiadów, gdzie w szczytowym okresie spotykała się większość miejscowych dzieciaków i choć nie była duża, to my, malutcy, miejsca widzieliśmy dość sporo i zjeżdżaliśmy jak szaleni, spędzając tam długie godziny. Przenieśliśmy się na jakiś czas w 3. część górek, gdzie zjeżdżało się wprost to wielkiej dziury, zabawa była przednia, bo niczym skoki narciarskie. Szybko jednak zrezygnowaliśmy, bo w dziurze było zbyt dużo kamieni i każdy nieraz potłukł sobie boleśnie tyłek. Kiedy byliśmy troszkę starsi, zrezygnowaliśmy z pierwszego wspomnianego tu miejsca i przenieśliśmy się nieco dalej. Obok domu wspomnianej wyżej przyjaciółki była dość wysoka górka, najczęściej przebywało tam niewiele osób i to się nam w zasadzie podobało. Nie wiem, jak to wyglądało u Was, ale my chociaż posiadaliśmy sanki i joja/jabłka, woleliśmy kiedy tato wpakował w wielki worek siano – to dopiero była prędkość! A zjeżdżanie na workach tyłem? A zjeżdżanie tyłem z zamkniętymi oczami – odlot!

Ile tego jeszcze?

Myślę, że godnym przypomnienia jest również murek obok mojego domu, z którego skakaliśmy na odległość. I domek za żywopłotem, gdzie nikt nas nie widział, a my widziałyśmy wszystko i wszystkich. Chodzenie nad rzekę, robienie tamy… Mogłabym o tym mówić godzinami. Stawy w moim ogrodzie, jeden płytki, w którym się pluskaliśmy kiedy była woda, kolejny głęboki, którego się baliśmy, a trzeci – trzeci pełen labiryntów! Kiedy wody już nie było, a zostały wyłącznie te pałki szerokolistne, w największym stawie urządzaliśmy korytarze, szukaliśmy śladów mieszkających tam sarenek…

Nie było kiedy się nudzić… Chyba. Bo narzekaliśmy na nudę cały czas!

Wszystkiego najlepszego, dzieciaczki!